MOŻEMY WIEYĆ W BOGA

OSTATNIE BOŻE POSELSTWO

Na świecie jest ponad pięćset znaczących ugrupowań religijnych. Sam protestantyzm skupia w sobie ponad dwieście odłamów, a niektóre z nich dzielą się jeszcze na różne mniejsze grupy I tak na przykład w samym Kościele baptystycznym można wyodrębnić dwadzieścia różnych ugrupowań.

Jeden z biskupów anglikańskich powiedział pewnego razu, że podział chrześcijaństwa jest źródłem jego słabości na Zachodzie, a w krajach niechrześcijańskich poważną przeszkodą w rozwoju misji. Miał on na myśli trudności, jakie napotykają wyznawcy hinduizmu, buddyzmu czy islamu, którzy, gdy decydują się naśladować Chrystusa, stają przed wyborem pomiędzy różnymi wyznaniami, ubiegającymi się o większą liczbę wiernych.

Nic więc dziwnego, że w Biblii pojawia się słowo „Babilon”, gdy mowa jest o zamieszaniu panującym w świecie religijnym w czasach końca.

Nazwa ta pochodzi od hebrajskiego słowa „balal”, co znaczy „zamieszanie, poplątanie”. Po raz pierwszy użyto tego określenia przy opisie wieży Babel, gdzie zostały pomieszane języki. W biblijnym proroctwie słowo „Babilon” pojawia się jako wyraźny symbol religijnego zamieszania.

Jak w tym labiryncie sprzecznych, a często konkurujących między sobą wyznań religijnych można odnaleźć prawdziwą, autentyczny religię?

1. KTÓRĄ RELIGIĘ WYBRAĆ.

Ramon Umashankar urodził się jako hinduista. Od najmłodszych lat uczono go, że jeśli chce być dobry i wypełnić swoje powołanie, musi ćwiczyć jogę i medytację. Jako nastolatek zaczął zastanawiać się, czy rzeczywiście może odnaleźć Boga oddając cześć różnym bożkom w hinduistycznej świątyni.

Jakiś czas później Ramon udał się do Europy, gdzie bardziej zainteresował się Chrystusem. Zaczął studiować Biblię. Zawsze szanował Jezusa za Jego pokorę, uniżoność, ale teraz usłyszał, iż ten Jezus twierdził, że jest jedynym Synem Bożym. Zauważył też, że wielu praktykujących chrześcijan odczuwa wewnętrzny pokój, gdy tymczasem lata, które spędził na medytacji, nie dały mu tego uczucia. Pomimo to, Ramon postanowił odnaleźć prawdę w swojej hinduistycznej religii.

Właśnie wtedy zobaczył film o życiu Jezusa Chrystusa. Po raz pierwszy uświadomił sobie, jak wiele wycierpiał i jak wiele obaw miał Jezus, gdy był człowiekiem.

Dotychczas sądził, że Jezus mógł użyć swej nadprzyrodzonej mocy, by uniknąć ukrzyżowania. Po obejrzeniu filmu nie potrafił sobie wytłumaczyć problemu krzyża. Zastanawiał się teraz, dlaczego Jezus zdecydował się przejść przez te wszystkie doświadczenia dla grzesznej ludzkości?

Rozmyślając w dalszym ciągu nad śmiercią Chrystusa, Ramon poczuł się zdruzgotany takim przejawem miłości. Postanowił porzucić hinduizm i powierzyć swoje życie Jezusowi, Zbawicielowi. Stwierdził, że teraz, w porównaniu z ofiarną miłością Chrystusa, wszystko inne straciło na wartości.

Ten młody hinduista odkrył główną prawdę chrześcijaństwa - Jezus jest Zbawicielem świata. On jest Drogą - jedyną drogą do zbawienia.

W Dz. Ap. 4,12 czytamy, że „nie ma w nikim innym zbawienia, albowiem nie ma żadnego innego imienia pod niebem, danego ludziom, przez które moglibyśmy być zbawieni”.

Biblia wyraźnie uczy, że jesteśmy grzesznikami, a zapłatą za grzech jest śmierć (Rzym. 6,23). Wszyscy zgrzeszyliśmy (Rzym. 3,23), tak więc wszyscy stoimy w obliczu śmierci. Każdy z nas potrzebuje wybawienia od potępienia spowodowanego grzechem. Jezus, Jedynie On, może nas wyratować.

Ap. Paweł w I Kor. 15,2-4 mówi, że jesteśmy uratowani przez to, „że Chrystus umarł za grzechy nasze według Pism, i że został pogrzebany, i że dnia trzeciego został z martwych wzbudzony według Pism”.

Religia, którą wyznajemy, czy też nasza przynależność do Kościoła nie zbawiają nas. Możemy być zbawieni jedynie przez Jezusa Chrystusa. Wolą Ojca jest, by „każdy, kto widzi Syna i wierzy w niego, miał żywot wieczny, a Ja [Chrystus] go wzbudzę w dniu ostatecznym” (Jan 6,40). Apostoł Piotr powiedział Jezusowi:

„Tyś jest Chrystus, Syn Boga żywego” (Mat. 16,16).

Jezus odpowiedział na to wyznanie wiary, mówiąc:

„Na tej opoce zbuduję Kościół mój” (Mat. 16,18).

Wiara w Jezusa Chrystusa jest fundamentem autentycznej religii, skałą, na której zbudowany jest prawdziwy Kościół. Jest „tylko jeden Bóg Ojciec” i „jeden Pan, Jezus Chrystus”, nasz Zbawiciel (I Kor. 8,6), oraz tylko jedna prawdziwa wiara.

„Jeden Pan, jedna wiara, jeden chrzest” (Efez. 4,5).

„I będzie jedna owczarnia i jeden pasterz” (Jan 10,16).

Chrześcijanie nauczają prawdy objawionej w Słowie Bożym. Jezus powiedział:

„Badacie Pisma, bo sądzicie, że macie w nich żywot wieczny; a one składają świadectwo o mnie” (Jan 5,39).

2. CZY BÓG MA SZCZEGÓLNE POSELSTWO NA NASZ CZAS?

Tak, Bóg ma specjalne poselstwo dla chrześcijan żyjących w czasach końca. Jest to poselstwo trójanielskie, przedstawione w Obj. 14,6-16. W wierszach od czternastego do szesnastego jest powiedziane, że po ogłoszeniu trójanielskiego poselstwa na całym świecie, Jezus przyjdzie na ziemię powtórnie, by „zebrać żniwo” zbawionych:

„I widziałem, a oto biały obłok, a na obłoku siedział ktoś podobny do Syna Człowieczego, mający na głowie swojej złotą koronę, a w ręku swym ostry sierp. A inny anioł wyszedł ze świątyni, wołając donośnym głosem na tego, który siedział na obłoku: Zapuść sierp swój i żnij, gdyż nastała pora żniwa i dojrzało żniwo ziemi. I zapuścił Ten, który siedział na obłoku, sierp swój na ziemi, i ziemia została zżęta” (Obj. 14,14-16).

Ogłoszenie poselstwa trzech aniołów jest punktem kulminacyjnym wydarzeń tuż przed powtórnym przyjściem Jezusa Chrystusa. Pismo Święte używa symbolu trzech aniołów, by w ten szczególny sposób opisać te trzy poselstwa. W rzeczywistości jest to lud Boży, którzy obecnie przekazuje te poselstwa światu.

Przyjrzyjmy się dokładnie każdemu z tych trzech Bożych poselstw.

1. POSELSTWO PIERWSZEGO ANIOŁA

„I widziałem innego anioła, lecącego przez środek nieba, który miał ewangelię wieczną, aby ją zwiastować mieszkańcom ziemi i wszystkim narodom, i plemionom, i językom, i ludom, który mówił donośnym głosem: Bójcie się Boga i oddajcie mu chwałę, gdyż nadeszła godzina sądu jego, i oddajcie pokłon temu, który stworzył niebo i ziemię, i morze, i źródła wód” (Obj. 14,6.7).

Słudzy Boży nie głoszą nowej ewangelii, lecz „ewangelię wieczną”, całemu światu - „wszystkim narodom, i plemionom, i językom i ludom”. Chociaż Bóg ma wyjątkowe poselstwo na czas końca, my jednak musimy być ostrożni, by nie zniekształcać, nie przekręcać „wiecznej ewangelii” Jezusa Chrystusa. Jest to, bowiem to samo poselstwo zbawienia, które ludzie w czasach starotestamentowych przyjęli „przez wiarę” (Hebr. 3,16-4,2; 11,1-40), te same nauki, które głosił Jezus, ta sama ewangelia, którą przekazywali uczniowie, zdobywając świat dla Chrystusa, ta sama ewangelia, która brzmiała w uszach wielu ludzi poprzez całe wieki ery chrześcijańskiej.

Prosta, zbawiająca ewangelia Jezusa Chrystusa niemalże zniknęła z Kościoła w okresie duchowej ciemności, który trwał ponad tysiąc lat. Reformacja powołała ją na nowo do życia i słudzy Boży głoszą ją dzisiaj całemu światu. Pierwszy anioł ogłasza to samo poselstwo ewangelii wiecznej, chociaż podane jest ono w nowej oprawie dla tych, którzy żyją w czasie końca, tuż przed powtórnym przyjściem Jezusa.

Ci, którzy przyjmą tę ewangelię, wezwani są, by „bali się Boga i oddali mu chwałę” (zgłębiając Jego charakter). To oni mają ukazać światu Boży charakter pełen miłości poprzez dynamiczne świadectwo życia. Mają przedstawić wzruszający obraz tego, co Bóg może uczynić przez ludzi napełnionych Duchem Chrystusa.

Kiedy poselstwo trójanielskie będzie ogłoszone całemu światu? Wtedy, gdy „nadejdzie godzina sądu Bożego”. Temat 12. wyjaśnia, że Jezus rozpoczął sąd przedadwentowy w 1844 roku. W tym znamiennym roku, Jezus natchnął wierzących na całym świecie, by zaczęli głosić poselstwo z czternastego rozdziału Księgi Objawienia.

Poselstwo to wzywa nas, byśmy oddali pokłon temu, który stworzył niebo i ziemię (Obj. 14,7). Bóg prosi nas, byśmy pamiętali „o dniu sabatu, aby go święcić... Gdyż w sześciu dniach uczynił Pan niebo i ziemię” (II Mojż. 20,8-11). W czasie, gdy Karol Darwin ogłosił teorię ewolucji, Bóg ponownie wezwał ludzi, by uwielbili Go jako Stwórcę. Gdy ewolucjonizm podważał autorytet Słowa Bożego, ci, którzy głosili trójanielskie poselstwo, odkryli w Słowie Bożym siódmy dzień, sabat, i zaczęli go przestrzegać, by uczcić Stwórcę nieba i ziemi.

2. POSELSTWO DRUGIEGO ANIOŁA

„A drugi anioł szedł za nim i mówił: Upadł, upadł wielki Babilon, który napoił wszystkie narody winem szaleńczej rozpusty” (Obj. 14,8).

Drugie poselstwo Boże mocno przeciwstawia się temu, by wiara szła na kompromis. W siedemnastym rozdziale Księgi Objawienia duchowy Babilon - odstępca od chrześcijaństwa - przedstawiony jest jako kobieta wszeteczna (wiersz 5). Stanowi ona kontrast z kobietą czystą z dwunastego rozdziału Księgi Objawienia, która reprezentuje prawdziwy Kościół Boży

Drugi anioł ostrzega: „Upadł wielki Babilon”. Kobieta, reprezentująca Babilon, jest upadłą kobietą, która napoiła „wszystkie narody winem szaleńczej rozpusty”. „Wino” fałszywych doktryn przeniknęło do odstępczych religii chrześcijańskich. Poselstwo drugiego anioła wzywa tych, którzy są wierni Bogu, by przeciwstawili się fałszywym naukom odstępczego chrześcijaństwa, zaciemniającym prawdy Słowa Bożego.

Babilon reprezentuje mieszaninę wielu form odstępczego chrześcijaństwa. Jedne z nich, zniekształcając ewangelię, przeniknęły do znacznej części chrześcijaństwa w postaci legalizmu, przekonania, że sami, poprzez dobre uczynki, możemy osiągnąć zbawienie.

Inny, krańcowo różny, pogląd reprezentują ci, którzy wierzą w coś, co można nazwać „tanią łaską”. Oddzielili ewangelię od jej naturalnego skutku: życia w posłuszeństwie Chrystusowi.

Bóg wzywa ludzi, by „wyszli z Babilonu” (Obj. 18,4) i ze szczerym sercem poświęcili się Chrystusowi. On pragnie widzieć ludzi, którzy staną się przykładem mocy posłuszeństwa, wypływającego z wiary. Pan wzywa swoich wiernych, by wyszli z duchowego Babilonu i stali się prawdziwymi uczniami, polegającymi na Chrystusie i postępującymi zgodnie z Jego naukami, zawartymi w Piśmie Świętym. Prosi nas, byśmy przestrzegali Boże przykazania przez wiarę w Jezusa (Obj. 14,12).

Babilon kusi łatwym i przyjemnym życiem. Są takie ugrupowania chrześcijańskie, które nauki Pisma Świętego traktują wybiórczo. Decydują, które poglądy biblijne muszą być przyjęte, a które odrzucone. Wielu wybiera dzisiaj formy „giętkiego” chrześcijaństwa, mówiąc: „Prawdziwe chrześcijaństwo nie powinno krępować mojego stylu życia jakimiś nie mającymi wartości przykazaniami z góry Synaj”. Babilon dlatego jest tak bardzo niebezpieczny, ponieważ propaguje fałszywe wyobrażenie o Bogu. Zniekształca obraz Boga, przedstawiając go jako mściwą istotę, wiecznie domagającą się kary lub jako sentymentalnego dziadka, który jest zbyt łagodny, by wymierzyć karę z powodu grzechu. Prawdziwy Kościół przedstawia wyważony obraz wszystkich Bożych przymiotów, pokazuje Jego sprawiedliwość i miłosierdzie, dostojeństwo i uniżoność, wszechmoc i powściągliwość. Wszystkie one mówią, że Bóg jest miłością. Ci, którzy wyjdą z Babilonu, odrzucą niebiblijne nauki i oddadzą cześć Bogu, który jest objawiony w Słowie Bożym.

3. POSELSTWO TRZECIEGO ANIOŁA

„A trzeci anioł szedł za nimi, mówiąc donośnym głosem:, Jeżeli ktoś odda pokłon zwierzęciu i jego posągowi i przyjmie znamię na swoje czoło lub na swoją rękę, to i on pić będzie samo czyste wino gniewu Bożego z kielicha jego gniewu i będzie męczony w ogniu i w siarce wobec świętych aniołów i wobec Baranka. A dym ich męki unosi się w górę na wieki wieków i nie mają wytchnienia we dnie i w nocy ci, którzy oddają pokłon zwierzęciu i jego posągowi, ani nikt, kto przyjmuje znamię jego imienia. Tu się okaże wytrwanie świętych, którzy przestrzegają przykazań Bożych i wiary Jezusa” (Obj. 14,9-12).

Poselstwo trzeciego anioła wymaga podjęcia decyzji. Cały świat podzieli się na dwie grupy Jedna stanie po stronie odstępczych chrześcijan i „odda pokłon zwierzęciu i jego posągowi i przyjmie jego znamię”. Po drugiej stronie staną ci, którzy odrzucą autorytet bestii, święci, „którzy przestrzegają przykazań Bożych i wiary Jezusa”.

Zauważ wyraźną różnicę pomiędzy tymi przeciwstawnymi grupami. Ci, którzy przyjęli znak zwierzęcia, są zwolennikami pójścia na kompromis i przyjęcia wygodnych idei i praktyk. Natomiast „święci” wyróżniają się następującymi cechami: wytrwałością, przestrzeganiem przykazań Bożych i zachowywaniem wiary Jezusa.

W Księdze Daniela i Księdze Objawienia obszernie opisane są cechy charakterystyczne zwierzęcia i jego posągu. W tym studium możemy tylko pobieżnie prześledzić istotne cechy poselstwa trzeciego anioła.

3. KOSC10Ł CHRYSTUSA CZASÓW KOŃCA

Czy jesteś silnym, statecznym chrześcijaninem, którego poświęcenie, cierpliwość, wiara i pragnienie przeżycia duchowego doświadczenia wywołują zdumienie?

Bóg dał w czternastym rozdziale Księgi Objawienia szczególne poselstwo na nasz czas, ponieważ może być ono początkiem takiego właśnie doświadczenia.

Objawienie 12,17 określa chrześcijan czasów końca jako tych, którzy strzegą przykazań Bożych i trwają przy świadectwie o Jezusie. Ta sama grupa ludzi w Objawieniu 14,12 przedstawiona jest również jako święci, „którzy przestrzegają przykazań Bożych i wiary Jezusa”.

Przyjrzyjmy się cechom charakterystycznym chrześcijan dni końca.

1. Trwają przy świadectwie o Jezusie.

Kiedykolwiek szatan kieruje na nich swe ataki, oni pozostają wierni Jezusowi. Zanim nasz Zbawiciel wstąpił do nieba, obiecał nam dać dar Ducha Świętego. Obiecał także, że zamieszka przez wiarę w sercach chrześcijan.

Zbawiciel chce, by Jego miłość i moc spływały na świat w specjalny sposób przez Boży Kościół czasów końca. Wiara tych, którzy do niego należą nie jest wypracowana przez nich samych, jest to dar Boży (Efez. 2,8). Widzą Chrystusa coraz przejrzyściej w Jego prawdziwym charakterze i przez wiarę stają się żywymi pomnikami mocy Chrystusa.

2. Przestrzegają wiary Jezusa (Obj. 14,12).

Inne tłumaczenie oddaje to słowami: „trwają w wierze Jezusa”. Chrześcijanie w ostatnich dniach muszą ufać Bogu tak, jak Jezus ufał swemu Ojcu. Wiara, którą posiadał Jezus, której nauczał, i która objawiała się w Jego życiu, musi wypełniać nasze serca.

Wierzący w ostatnich dniach nie tylko muszą znać prawdę, ale muszą jej też przestrzegać i zgodnie z nią postępować. Dla nich religia jest życiem, jest połączona z posłuszeństwem Słowu Bożemu. Życie każdego z nich jest życiem wiary Jezusa. Chrystus wziął je w posiadanie. Prowadzenie życia w posłuszeństwie przez wiarę jest także życiem w sprawiedliwości przez wiarę. Odkryli tę samą prawdę, co Samuel Johnson, osiemnastowieczny pisarz, który zauważył: „Ten, kto spodziewa się odnaleźć spokój ducha przez zaufanie Bogu, musi Mu być posłuszny”.

3. Są wierni Jezusowi, ponieważ odkryli wspaniałe prawdy zawarte w Biblii, które spowodowały, że ich życie stało się dynamicznym życiem chrześcijańskim. Zrozumieli, że te wspaniałe prawdy biblijne budzą miłość i poświęcenie dla Chrystusa, który zaspokaja wszystkie potrzeby i pragnienia ludzkiego serca.

4. Przestrzegają dziesięciu przykazań - moralnego prawa Bożego.

Ponieważ chrześcijanie są ludźmi prawymi, uczciwymi, chcą nade wszystko być posłusznymi każdemu Bożemu poleceniu i przykazaniu. Objawiają swoją miłość do Boga i innych ludzi poprzez przestrzeganie wszystkich Bożych przykazań, łącznie z czwartym, które każe nam oddawać cześć naszemu Stwórcy poprzez zachowywanie sabatu, siódmego dnia tygodnia.

5. Głoszą poselstwo „wiecznej ewangelii” po całej ziemi (Obj. 14,6).

Ewangelia otwarcie mówi, że grzech oddziela ludzi od Boga. Ponieważ Jezus umarł za nasze grzechy i zmartwychwstał z grobu, możemy stale odczuwać Jego pomocną dłoń. Śmierć i zmartwychwstanie Jezusa na nowo połączyły Boga z ludzkością, która została wykupiona z grzechu. Od 1844 roku, gdy w niebie rozpoczął się sąd przedadwentowy, Kościół Chrystusowy w ostatnich dniach wzywa ludzi, by wyszli z religijnego zamieszania i oparli swój związek z Jezusem wyłącznie na biblijnej prawdzie.

6. Zrozumienie faktu, że „nastała pora żniwa i dojrzało żniwo ziemi” (Obj. 14,15), przynagla ich do pracy.

Długa noc grzechu i duchowej ciemności dobiega końca, a miliony ludzi nie odnalazły jeszcze Jezusa. To zobowiązuje ich do tego, by usilnie głosić treść tego poselstwa.

7. Są przedstawicielami Bożego poselstwa.

Ponieważ „wielki Babilon” upadł, do tych, którzy jeszcze żyją w religijnym zamieszaniu, kierują zaproszenie: „Wyjdźcie z niego, ludu mój” (Obj. 18,4). Nie chcą, by ten cudowny związek z Chrystusem był tylko ich udziałem. Pragną dzielić się swoją pewnością zbawienia i szczęściem z innymi. Ich zdrowa, przynosząca owoce przyjaźń jednoczy ich z Chrystusem i sprawia, że każdy w tej wielkiej armii ogłasza to wspaniałe Boże poselstwo ludziom, którzy żyją w ginącym świecie. Wszystko to jednoczy miliony serc chrześcijan czasów końca, opisanych w Księdze Objawienia. Życie pełne radości skłania ich, by połączyć się z apostołem Janem w skierowaniu do ciebie zaproszenia:

„Co widzieliśmy i słyszeliśmy, to a wam zwiastujemy, abyście i wy społeczność z nami mieli. A społeczność nasza jest społecznością x Ojcem i z Synem jego, Jezusem Chrystusem. A to piszemy, aby radość nasza była pełna” (I Jan 1,3.4).

Przez swego Ducha i swój Kościół Jezus zaprasza również ciebie do przyjścia i oddania wszystkiego Jemu:

„A Duch i oblubienica [Kościół] mówią: Przyjdź! A ten, kto słyszy, niech powie: Przyjdź! A ten, kto pragnie, niech przychodzi, a kto chce, niech darmo weźmie wodę żywota” (Obj. 22,17).

4. DWA ŻNIWA

Trójanielskie poselstwo osiąga punkt kulminacyjny, gdy Jezus powraca na ziemię, by zebrać żniwo zbawionych ze wszystkich wieków (Obj. 14,14-16). Jezus gromadzi wszystkich zbawionych i zabiera ich do swego domu w niebie (Jan 14,1-3). Na zawsze likwiduje grzech, choroby, nieszczęścia i śmierć. Święci rozpoczynają z Nim nowe, radosne, wieczne życie. Każdy dzień staje się bardziej fascynujący od poprzedniego (Obj. 21,1-4).

Gdy powróci Jezus, dokonane będzie także żniwo złych, nikczemnych ludzi.

„I wyszedł inny anioł ze świątyni, która jest w niebie, mając również ostry sierp. I jeszcze inny anioł wyszedł z ołtarza, a ten miał władzę nad ogniem; i zawołał donośnie na tego, który miał ostry sierp, mówiąc: Zapuść swój ostry sierp i obetnij kiście winogron z winorośli ziemi, gdyż dojrzały jej grona.I zapuścił anioł sierp swój na ziemi, i poobcinał grona winne na ziemi, i wrzucił je do wielkiej tłoczni gniewu Bożego. I deptano tłocznię poza miastem, i popłynęła z tłoczni krew, aż dosięgła wędzideł końskich na przestrzeni tysiąca sześciuset stadiów” (Obj. 14,17-20).

To będzie tragiczny moment w czasie końcowego zniszczenia. Wydarzenie szczególnie przykre dla Chrystusa, ponieważ musi zgładzić tych, którzy odrzucili ofertę ratunku. Jezus „okazuje cierpliwość względem was, bo nie chce, aby ktokolwiek zginął, lecz chce, aby wszyscy przyszli do upamiętania” (II Piotra 3,9).

Niestety wielu wciąż odwraca się od Niego.

Gdy Jezus powróci, by zebrać to, co rozsiał po ziemi, gdzie ty będziesz? Czy znajdziesz się wśród „dorodnego ziarna”, wszystkich odkupionych, jacy dotychczas żyli (Obj. 14,13-16)? Czy też będziesz wśród „dojrzałych gron gniewu”, zgubionych, którzy odwrócili się od wspaniałego Chrystusa (Obj. 14,17-20)? Teraz jest czas, by podjąć decyzję. Teraz jest czas, aby skorzystać z dnia zbawienia.

„A jako współpracownicy napominamy was, abyście i nadaremnie łaski Bożej nie przyjmowali; mówi bowiem: W czasie łaski wysłuchałem cię, a w dniu zbawienia pomogłem ci. Oto teraz czas łaski, oto teraz dzień zbawienia” (II Kor. 6,1.2).

To zagadnienie jest wyraźnie przedstawione. Po jednej stronie będzie stał Jezus z rozpostartymi ramionami, zapraszając cię do zajęcia miejsca wśród „świętych, którzy przestrzegają przykazań Bożych i wiary Jezusa” (Obj. 14,12). Po drugiej stronie znajdą się ludzie, którzy uznali, że całkowite posłuszeństwo Biblii i wszystkim przykazaniom Bożym jest nieważne.

Tłum, znajdujący się na sali sądowej Piłata, stanął wobec zdumiewająco prostego wyboru. Z jednej strony stał Jezus, Syn Człowieczy, ale także Syn Boży Po drugiej stronie stał Barabasz; teraz bezradny, niezdolny pomóc sobie, jak też jakiemukolwiek innemu człowiekowi, znajdującemu się w tłumie, będącemu świadkiem tej tragicznej sceny. I kiedy padło pytanie Piłata: „Jak chcecie, którego z tych dwóch mam wam wypuścić?”, tłum gniewnym tonem odpowiedział: „Barabasza!”

„Cóż więc mam uczynić z Jezusem, którego zowią Chrystusem?” zapytał Piłat. Na to wszyscy odpowiedzieli: „Niech będzie ukrzyżowany!: Tak więc niewinny Jezus został ukrzyżowany, a winny Barabasz puszczony wolno (zob. Mat. 27,20-26).

Kogo ty wybierzesz dzisiaj - Barabasza czy Jezusa?

Czy zdecydujesz się pójść za ludzkimi poglądami i naukami, które są sprzeczne z Bożymi przykazaniami i wieczną ewangelią Jezusa? Czy też pragniesz przestrzegać przykazań Bożych i być wierny Jezusowi?

Pamiętaj, On jest Tym, który obiecał posłać swego Ducha Świętego, by pomóc ci rozwiązać wszystkie twoje problemy, ukoić każdy ból serca i zaspokoić wszystkie twoje pragnienia.

Drogi Niebiański Ojcze bardziej niż kiedykolwiek przedtem pragnę zgięć swe kolana przed Twoim obliczem, wielbiąc i chwaląc Ciebie. Chcę stanąć całkowicie po Twojej stronie i być jednym z tych, którzy w czasach końca przestrzegają Twoich przykazań. Tęsknię za dniem, kiedy będę mógł wraz z Tobą być w Twoim królestwie. Wiem, że jest to tylko możliwe dzięki Twojej wielkiej ofierze. Panie, przyjmuję Twoją łaskawą ofertę i proszę Cię, byś był Panem mojego życia. Proszę o to w imieniu Jezusa. Amen.