MOŻEMY WIEYĆ W BOGA

CZY WIĘKSZOŚĆ MOŻE SIĘ MYLIĆ?

Z broszury szesnastej, dowiedzieliśmy się, iż odpoczynek w dniu sabatu jest ważną odtrutką na stresy, których nie brakuje w dzisiejszym świecie. Ponieważ Bóg wie dobrze, czego potrzeba ludziom, przeznaczył siódmy dzień tygodnia na fizyczny odpoczynek, a także na duchową odnowę człowieka. Bóg, po stworzeniu świata w ciągu sześciu dni, „odpoczął” dnia siódmego, „pobłogosławił” go i „poświęcił” (I Mojż. 2,1-3).

Kiedy Bóg dał dziesięć przykazań swemu ludowi, Izraelowi, to przykazanie o święceniu siódmego dnia, sabatu, umieścił w samym sercu swego prawa (II Mojż. 20,8-11). Według tego przykazania, sabat jest upamiętnieniem stwórczej mocy Bożej, jest dniem, w którym odrywamy się od powszedniości dnia codziennego, by rozmyślać nad pięknem cudów Jego stwórczej pracy; jest to również dzień odpoczynku, gdy w większym stopniu niż w inne dni możemy przemyśleć naszą więź z Bogiem.

Jezus w trakcie swego ziemskiego życia również święcił sabat (Łuk. 4,16), odnosząc się do niego z pełnym uznaniem jako do dnia, który jest dobrodziejstwem dla chrześcijan (Mar. 2,27.28).

Szereg tekstów z Dziejów Apostolskich w dobitny sposób świadczy o tym, że po zmartwychwstaniu Chrystusa Jego uczniowie nadal zachowywali sabat (Dz. Ap. 13,14; 16,13; 17,2; 18,1-4.11).

1. KŁOPOTLIWE PYTANIE

I w tym momencie dotykamy tematu, który dla wielu jest kłopotliwy, bowiem świat chrześcijański święci dwa różne dni. Z jednej strony większość chrześcijan ze szczerego serca zachowuje niedzielę, czyli pierwszy dzień tygodnia, który, jak wierzą, jest pamiątką zmartwychwstania Jezusa. Z drugiej zaś strony istnieje też duża grupa chrześcijan, równie szczerych, którzy uważają, że Biblia uznaje za święty tylko siódmy dzień tygodnia, sobotę, i że nigdzie Słowo Boże nie wypowiada się na temat święcenia niedzieli.

Ale czy rzeczywiście ma to jakiekolwiek znaczenie, który dzień zachowujemy jako święty? Szczerzy i gorliwi chrześcijanie, dążący do poznania prawdy, zawsze muszą stawiać sobie takie pytania: „Na czym najbardziej zależy Jezusowi?” i „Czego Pan ode mnie oczekuje?” Przede wszystkim pragniemy mieć pewność, że postępujemy zgodnie z biblijnymi zasadami, i że jesteśmy posłuszni Bożym zaleceniom. „To jest droga, którą macie chodzić!” (Iz. 30,21).

Ażeby rozstrzygnąć tę kwestię, musimy najpierw wyjaśnić sobie kilka spraw: Kto dokonał zmiany dnia świętego, przenosząc go z soboty, siódmego dnia tygodnia, na niedzielę, pierwszy dzień tygodnia? Czy Biblia upoważnia do takiej zmiany? Jeżeli tak, to czy zmiany tej dokonał Bóg, Jezus Chrystus, czy apostołowie?

Przyjrzyjmy się bliżej wszystkim tym możliwościom.

2. CZY BÓG ZMIENI TEN DZIEŃ?

Czy mamy jakąś bezpośrednią Bożą wypowiedź w sprawie nakazu święcenia niedzieli, pierwszego dnia tygodnia, zamiast siódmego, soboty?

Większość chrześcijan uważa dziesięć przykazań jako niepodważalny drogowskaz w swoim życiu. Dekalog został bowiem przekazany Mojżeszowi i narodowi izraelskiemu na górze Synaj przez samego Boga. Mojżesz przypominał Izraelowi o tym wydarzeniu, mówiąc:

„Słowa te wypowiedział Pan na górze donośnym głosem do całego waszego zgromadzenia spośród ognia, chmury i mgły, a nic nie dodał: Spisał zaś je na dwu kamiennych tablicach, które mi dał” (V Mojż. 5,22).

Dziesięć przykazań to jedyne słowa, jakie kiedykolwiek Bóg osobiście napisał do rodzaju ludzkiego. Dlatego mają takie doniosłe znaczenie. Bóg własnym palcem napisał te słowa na kamiennych tablicach (II Mojż. 31,18).

Czwarte przykazanie zawiera następujący Boży nakaz:

„Pamiętaj o dniu sabatu, aby go święcić. Sześć dni będziesz pracował i wykonywał wszelką swoją pracę, ale siódmego dnia jest sabat Pana, Boga twego. Nie będziesz wykonywał żadnej pracy (...). Gdyż w sześciu dniach uczynił Pan niebo i ziemię, morze i wszystko, co w nich jest, a siódmego dnia odpoczął. Dlatego Pan pobłogosławił dzień sabatu i poświęcił go” (II Mojż. 20,8-11).

Gdy Bóg stworzył nasz świat, wtedy ustanowił dzień siódmy „sabatem Pana”; Stwórca uczynił to w trzech aktach:

1. Bóg odpoczął w siódmym dniu od wszelkiego dzieła, które uczynił.

2. Pobłogosławił dzień siódmy.

3. Poświęcił go (I Mojż. 2,1-3).

Gdy Pan przekazywał swemu ludowi dziesięć przykazań, ponownie wypowiedział powyższe słowa. Wtedy również dał wyraźnie do zrozumienia, że żaden człowiek nie powinien poprawiać lub zmieniać poleceń, które pochodzą wprost z Jego świętych ust.

„Niczego nie dodacie do tego, co ja wam nakazuję i niczego z tego nie ujmiecie, przestrzegając przykazań Pana, waszego Boga, które ja wam nakazuję” (V Mojż. 4,2).

Oto sam Bóg nawołuje do tego, by nie zmieniać Jego przykazań.

„Nie naruszę przymierza mego, i nie zmienię słowa ust moich” (Ps. 89,35).

Możemy zatem wyraźnie zauważyć, że w Biblii nie znajdujemy żadnych dowodów na to, iż to Bóg zmienił dzień święty, nakazując święcenie niedzieli zamiast soboty.

3. CZY JEZUS ZMIENIŁ DZIEŃ ŚWIĘTY?

Według Jezusa, dziesięć przykazań, a także wszystkie główne zasady starotestamentowe, nie mogą podlegać żadnym zmianom; są one bowiem wzorcem postępowania dla jego naśladowców:

„Nie mniemajcie, że przyszedłem rozwiązać zakon albo proroków; nie przyszedłem rozwiązać, lecz wypełnić. Bo zaprawdę powiadam wam: Dopóki nie przeminie niebo a ziemia, ani jedna jota, ani jedna kreska nie przeminie z zakonu, aż wszystko to się stanie. Ktokolwiek by tedy rozwiązał jedno z tych przykazań najmniejszych i nauczałby tak ludzi, najmniejszym będzie nazwany w Królestwie Niebios; a ktokolwiek by czynił a nauczał, ten będzie nazwany wielkim w Królestwie Niebios” (Mat. 5,17-19).

Jezus z wielkim szacunkiem i poważaniem odnosił się do sabatu. Dał nam również przykład, jak należy święcić sabat.

„I przyszedł do Nazaretu, gdzie się wychował i wszedł według zwyczaju swego w dzień sabatu do synagogi” (Łuk. 4,16).

Jezus, wybiegając w przyszłość, pragnął, aby Jego uczniowie mogli w dalszym ciągu doświadczać radości, która płynie z gorliwego święcenia dnia sobotniego. Polecił im, by modlili się o to, żeby nie musieli uciekać z oblężonej Jerozolimy w dniu sobotnim.

„Módlcie się tylko, aby ucieczka wasza nie wypadła zimą albo w sabat” (Mat. 24,20).

Zbawiciel mówił tutaj o zniszczeniu Jerozolimy. Wydarzenie to miało miejsce w 70 roku po Chr., nieomal czterdzieści lat po zmartwychwstaniu. Jezus nie zmienił przykazania o święceniu soboty, nigdy też nie unieważnił żadnego innego przykazania. Wręcz przeciwnie, zalecił bogatemu młodzieńcowi, żeby przestrzegał przykazań (Mat. 19,16-22).

Z przykładu, który dał nam Jezus, oraz z Jego słów wyraźnie wypływa nauka, że sobota jest nadał dniem odpoczynku i odprężenia, dniem, gdy możemy spędzić czas w łączności z Bogiem.

4. CZY APOSTOŁOWIE ZMIENILI DZIEŃ ODPOCZYNKU?

Jakub, pierwszy przywódca Kościoła wczesnochrześcijańskiego, tak pisał o dekalogu:

„Ktokolwiek bowiem zachowa cały zakon, a uchybi w jednym, stanie się winnym wszystkiego. Bo Ten, który powiedział: Nie cudzołóż, powiedział też: Nie zabijaj; jeżeli więc nie cudzołożysz, ale zabijasz, jesteś przestępcą zakonu” (Jak. 2,10-11).

Łukasz, lekarz i ewangelista Kościoła wczesnochrześcijańskiego, napisał:

„A w dzień sabatu wyszliśmy za bramę nad rzekę, gdzie, jak sądziliśmy, odbywały się modlitwy, i usiadłszy, rozmawialiśmy z niewiastami, które się zeszły” (Dz. Ap. 16,13).

Paweł, apostoł pogan, którego listy zajmują wiele stron Nowego Testamentu, potwierdza to: „I odpoczął Bóg dnia siódmego od wszystkich dzieł swoich [patrz I Mojż. 2,2]. (...). A tak pozostaje jeszcze odpocznienie dla ludu Bożego” (Hebr. 4,4.9).

Nowotestamentowa Księga Dziejów Apostolskich osiemdziesiąt cztery razy wspomina o przestrzeganiu sabatu przez apostołów, a wszystko to miało miejsce co najmniej czternaście lat po zmartwychwstaniu Chrystusa.

Dz. Ap. 13,14.42.44 (dwa razy w Antiochii);

Dz. Ap. 16,13 (jeden raz w Filippi);

Dz. Ap. 17,2 (trzy razy w Tesalonice);

Dz. Ap. 18,4.11 (siedemdziesiąt osiem razy w Koryncie).

Jan, który zmarł jako ostatni z apostołów, napisał pięć ksiąg biblijnych: Ewangelię, trzy listy i proroczą Księgę Objawienia. Zmarł około 100 roku po Chr., prawie siedemdziesiąt lat po odejściu Jezusa z tej ziemi. Interesujące jest to, że nigdzie w jego pismach nie znajdujemy żadnej wzmianki o przesunięciu dnia odpoczynku z siódmego na pierwszy dzień tygodnia. W rzeczywistości Jan święcił sobotę. Napisał bowiem:

„W dzień Pański popadłem w zachwycenie” (Obj. 1,10).

Ze słów Jezusa Chrystusa jasno wynika, że dzień Pański to sobota:

„Albowiem Syn Człowieczy jest Panem sabatu” (Mat. 12,8).

Poszukując biblijnych dowodów na rzecz święcenia niedzieli, odkryliśmy, że apostołowie nigdy nie usiłowali przesunąć Bożego dnia odpoczynku z siódmego na pierwszy dzień tygodnia.

Nowy Testament wspomina pierwszy dzień tygodnia zaledwie osiem razy. Nigdzie nie mówi się o nim jako o dniu świętym, a nawet nie czyni najmniejszej aluzji, iż powinniśmy go uważać za dzień wielbienia Boga.

Krytyczne studium owych ośmiu tekstów Nowego Testamentu, odnoszących się do pierwszego dnia tygodnia, wskazuje, że dotyczą one następujących wydarzeń:

1. Przyjścia kobiet do grobu Chrystusa w pierwszym dniu tygodnia (Mat. 28,1).

2. Podjęcia przez kobiety codziennych obowiązków w niedzielę, w pierwszym dniu tygodnia, „gdy minął sabat” (Mar. 16,1-2).

3. Ukazania się Jezusa Marii Magdalenie pierwszego dnia tygodnia, zaraz po zmartwychwstaniu (Mar. 16,9).

4. Powrotu niewiast do zwykłych zajęć (Łuk. 24,1).

5. Przyjścia Marii w pierwszym dniu tygodnia do grobu Jezusa (Jan 20,1).

6. Zgromadzenia się uczniów pierwszego dnia po sabacie „z bojaźni przed Żydami”, a nie po to, żeby święcić ten dzień (Jan 20,19).

7. Prośby Pawła do wiernych w Koryncie o odkładanie pierwszego dnia w tygodniu pewnej sumy pieniędzy dla biednych w Jerozolimie (I Kor. 16,1-2). Fragment ten nie zawiera żadnej wzmianki o tym, że chrześcijanie zbierali się w tym dniu na nabożeństwie.

8. Kazania apostoła Pawła, które miało miejsce zupełnie przypadkowo pierwszego dnia po sabacie podczas pożegnalnego spotkania, o czym sprawozdaje ewangelista Łukasz w Księdze Dziejów Apostolskich, w dwudziestym rozdziale i siódmym wierszu. Wiadomo jednak, że apostoł Paweł każdego dnia głosił słowo Boże, apostołowie zaś codziennie spotykali się na łamaniu chleba (Dz. Ap. 2,46).

Żaden z wyżej wspomnianych fragmentów Nowego Testamentu nie potwierdza faktu, że apostołowie przestali zachowywać siódmy dzień tygodnia, sobotę. Żaden z uczniów Jezusa nie wypowiada się na temat przesunięcia dnia świętego z soboty na niedzielę, pierwszy dzień w tygodniu. W Nowym Testamencie nie ma dowodu na to, że należy święcić niedzielę zamiast soboty Przesunięcie dnia świętego z soboty na niedzielę nastąpiło wiele lat później. Aby dowiedzieć się, jak do tego doszło, musimy prześledzić historię Kościoła.

5. SKĄD SIĘ WZIĘŁA NIEDZIELA JAKO DZIEŃ ŚWITY?

Apostołowie wyraźnie ostrzegali, że niektórzy chrześcijanie odwrócą się od zasad wiary, praktykowanych przez wczesny Kościół chrześcijański. Apostoł Paweł napisał:

„Ja wiem, że po odejściu moim wejdą między was wilki drapieżne, nie oszczędzając trzody. Nawet spomiędzy was samych powstaną mężowie, mówiący rzeczy przewrotne, aby uczniów pociągnąć za sobą. Przeto czuwajcie” (Dz. Ap. 20,29-31).

I tak się właśnie stało. Wiarygodni historycy sprawozdają, że Kościół chrześcijański stopniowo zaczął tracić swoją pierwotną, apostolską czystość wiary Powoli do chrześcijaństwa poczęły się wkradać zwyczaje i doktryny, których apostołowie Paweł, Piotr i inni przywódcy wczesnochrześcijańskiego Kościoła nigdy nie popierali.

Kościół odznaczający się na początku niezwykłą prostotą, z czasem rozwinął się w instytucję z wyraźnie oddzielonym kapłaństwem oraz z wyszukaną formą nabożeństw. W ten sposób z biegiem czasu, chrześcijaństwo i pogaństwo coraz bardziej upodabniały się do siebie. Tak jak strumienie wpadają do rzeki, tak zwyczaje pogańskie w coraz większym stopniu przenikały do Kościoła chrześcijańskiego.

Zamiana święcenia soboty na święcenie niedzieli nastąpiła wiele lat po skompletowaniu ksiąg Nowego Testamentu, kiedy wszyscy apostołowie już zmarli. Z historii dowiadujemy się, że to sami chrześcijanie w końcu zaprzestali zachowywania siódmego dnia tygodnia.

Badania nad dziejami Kościoła wykazują, że w niektórych miejscach dopiero kilka stuleci później zaprzestano całkowicie święcenia dnia sobotniego; w ciągu tego czasu upowszechniła się praktyka odpoczynku w dniu niedzielnym.

Ale oczywiście, wierzący nie przestali zachowywać soboty z dnia na dzień, zaczynając nagle święcić niedzielę, pierwszy dzień tygodnia, jako dzień Pański. Najwcześniejsze przypadki święcenia niedzieli przez chrześcijan miały miejsce w połowie II w. po Chr., na terenie dzisiejszych Włoch. Jednakże przez długi czas chrześcijanie zachowywali oba te dni, z czasem tylko nieliczni pozostali wierni jedynie sobocie.

7 marca 321 roku po Chr. Konstantyn Wielki wydał pierwszy edykt niedzielny, który nakazywał wszystkim obywatelom Cesarstwa Rzymskiego, z wyjątkiem rolników, odpoczynek w pierwszym dniu tygodnia. Ten edykt oraz pięć innych państwowych ustaw, wydanych przez Konstantyna, położyły podwalinę pod całe ustawodawstwo, dotyczące niedzieli, które faktycznie obowiązuje aż do dnia dzisiejszego. W czwartym wieku Rada Miejska Lei zakazała chrześcijanom powstrzymywania się od pracy w sobotę, zezwalając jedynie na święcenie niedzieli, jako dnia Pańskiego.

Śledząc historię, dowiadujemy się zatem, że oddawanie czci Bogu w niedzielę jest zwyczajem wprowadzonym wyłącznie przez człowieka. Biblia bowiem nie daje żadnych podstaw do unieważnienia czwartego przykazania, nakazującego święcenie sabatu. W Starym Testamencie prorok Daniel przepowiedział pojawienie się w erze chrześcijańskiej zwodniczej mocy, która będzie usiłowała zmienić Boże prawo. Możecie przestudiować ten temat, zwracając się do nas z prośbą o wysłanie na wasz adres tematów z kursu pod tytułem: Księga Daniela. Znajdziecie tam szczegółowe wyjaśnienie tego proroctwa.

6. KTO ZMIENIŁ TO PRZYKAZANIE

Kto oficjalnie przesunął dzień święty z siódmego dnia na pierwszy dzień tygodnia?

Przyznaje się do tego Kościół katolicki. Usiłując ratować chylące się ku upadkowi Imperium Rzymskie, działający w dobrej wierze przywódcy Kościoła poszli na kompromis i przesunęli dzień oddawania czci Bogu z soboty na niedzielę. W opublikowanym w Polsce Katolickim Katechizmie Ludowym, opracowanym przez ks. Franciszka Spiragę i posiadającym imprimatur z dnia 23 września 192? r., czytamy o zmianach, jakich dokonał Kościół w dziesięciu Bożych przykazaniach, w tym także w przykazaniu czwartym. „Nakaz święcenia sabatu przemienia Kościół na nakaz święcenia niedzieli” (Katolicki Katechizm Ludowy, s.79).

Spośród wypowiedzi innych katolików podajemy dwie: kardynała Jamesa Gibona i Luisa Gastona de Segur.

,,Mażecie przeczytać Biblię od Księgi Rodzaju do Objawienia i nie znajdziecie tam nawet jednego zdania, które uzasadniałoby święcenie dnia niedzielnego. Pismo Święte domaga się zachowywania soboty, a więc dnia, którego my w żaden Sposób nie święcimy”.

„To właśnie Kościół katolicki, w oparciu o autorytet udzielony mu przez Jezusa Chrystusa, przesunął dzień odpoczynku z soboty na niedzielę na pamiątkę zmartwychwstania naszego Pana. W ten oto sposób, protestanci, zachowując niedzielę, mimowolnie składają hołd władzy Kościoła rzymskokatolickiego”.

A więc sprawa jest jasna. Kościół katolicki dumnie stwierdza, że to jego zwierzchnicy dokonali zmiany dnia świętego.

7. JAKIE STANOWISKO W TEJ KWESTII ZAJMUJĄ KOŚCIOŁY PROTESTANCKIE?

Aby mieć pełny obraz, jaki jest stosunek większości chrześcijan do omawianego tematu, przytaczamy niektóre znaczące protestanckie wypowiedzi.

Marcin Luter, założyciel Kościoła luterańskiego, w Augsburskim Wyznaniu Wiary (artykuł 28), pisząc o prawie biskupów i księży do ustanowienia niektórych praw i obrzędów, tak oto formułuje ówczesny stosunek Kościoła katolickiego do tego zagadnienia:

„Nie ma przykładu, który by przytaczali [Rzymskokatolicy] częściej niż zmianę soboty. Wielka jest - zapewniają - władza Kościoła skoro nas zwolnił spod jednego z dziesięciorga przykazań”, a następnie dodaje, „nasi nauczyciele uczą, że biskupi - jak wyżej pokazano - nie mają władzy ustanawiać czegokolwiek wbrew ewangelii”. Konfesja Augsburska, Wydawnictwo „Augustana”, Bielsko-Biała, 1992 r.

Teologowie metodystyczni, Amos Binney i Daniel Steelle, zauważyli: „Jest prawdą, iż nie ma żadnego nakazu dotyczącego chrztu niemowląt, (...) nie znajdujemy również podstaw do święcenia pierwszego dnia w tygodniu”.

Historyk, dr N. Summerbell, członek jednego z Kościołów protestanckich, napisał: „Kościół rzymskokatolicki całkowicie odstąpił od biblijnych zasad wiary (...). Zmienił czwarte przykazanie, uchylając Boży nakaz o święceniu sabatu, a ustanawiając niedzielę dniem świętym”.

Znany, protestancki historyk Kościoła, dr Augustus Neander, napisał: „Święto niedzielne, podobnie jak wszystkie inne święta, zostało ustanowione z woli człowieka; pozostaje ono w sprzeczności z życzeniem apostołów, by przestrzegać Bożego przykazania w tym względzie; święcenie niedzieli zamiast soboty było sprzeniewierzeniem się woli apostołów i wczesnego Kościoła apostolskiego. Prawdopodobnie to zwiedzenie miało miejsce przy końcu drugiego wieku; wtedy bowiem pojawili się ludzie, głoszący pogląd, iż praca w niedzielę jest grzechem”.

8. W CZYM WŁAŚCIWIE TKWI PROBLEM?

Teraz mogą nasuwać się nam różne pytania, np.: Dlaczego w takim razie tak wielu chrześcijan, nie zważając na to, co ma w tej sprawie do powiedzenia Biblia, święci niedzielę? Który dzień powinienem święcić? Czy mam postępować tak samo, jak inni, mówiąc: Myślę, że nie ma to żadnego znaczenia, który dzień zachowuję, pod warunkiem, że święcę jeden dzień w tygodniu? Czy mam przykładać wagę do tego, co powiedział Bóg w czwartym przykazaniu, że „siódmego dnia jest sabat”?

Rzecz cała nie sprowadza się tylko do kwestii formalnego święcenia dnia sobotniego, a więc tego dnia, który jest właściwy z biblijnego punktu widzenia. Istota problemu tkwi bowiem w posłuszeństwie wobec Chrystusa. Gdyż dotykamy tutaj fundamentalnej kwestii dotyczącej naszej lojalności, mianowicie: Komu jestem posłuszny? Czy w sprawie zachowywania dnia świętego słucham Chrystusa, Syna Bożego, czy raczej ludzkiej tradycji?

Bóg nie postępuje w apodyktyczny sposób. Nie bez powodu poprosił człowieka po stworzeniu świata, powtarzając to następnie w dekalogu, by święcił siódmy dzień tygodnia, sabat (I Mojż 2,1-3; II Mojż. 20,8-11). Czytamy tam, że odpoczął Pan „dnia siódmego”, ustanawiając sabat na pamiątkę swej stwórczej mocy Bóg oddzielił ów dzień i „poświęcił” go. Przeznaczył go dla nas i naszych rodzin, byśmy mogli przybliżać się do Niego, aby się wzmocnić i doznać duchowej odnowy.

Niektórzy chrześcijanie odpowiadają na to tak: „Ja święcę każdy dzień”. Jest oczywiste, że możemy i wręcz powinniśmy czcić Boga w naszych sercach każdego dnia. Ale fakt nadal pozostaje faktem, iż Bóg uczynił jeden dzień szczególnym; albowiem „poświęcił” siódmy dzień tygodnia. W sobotę Pan staje się nam bliski w niepowtarzalny sposób; ponieważ „pobłogosławił” ten dzień swoją obecnością, dlatego pragnie, byśmy poświęcili mu wtedy cały czas.

Powiedzmy sobie wprost: W Biblii nie znajdujemy żadnego uzasadnienia dla święcenia niedzieli. Nie ma, co do tego, najmniejszych wątpliwości. To, który dzień czcimy, ma ogromne znaczenie. Stoimy bowiem przed wyborem: słuchamy nauk ludzkich, albo Słowa Bożego. Inaczej mówiąc, albo opowiadamy się za ludzkim fałszywym nakazem, albo za autentycznym Bożym rozkazem.

Prorok Daniel usilnie ostrzegał przed średniowiecznym Kościołem, który „będzie zamyślał odmienić czasy i zakon” (Dan. 7,25). Bóg ponownie wzywa swój lud do posłuszeństwa. Pragnie, by przestrzeganie soboty było oznaką wierności i miłości.

Jezus obiecuje pełnię radości tym, którzy miłują i przestrzegają Jego przykazań.

„Jak mnie umiłował Ojciec, tak i Ja was umiłowałem; trwajcie w miłości mojej. Jeśli przykazań moich przestrzegać będziecie, trwać będziecie w miłości mojej, jak i Ja przestrzegałem przykazań Ojca mego i trwam w miłości jego. To wam powiedziałem, aby radość moja była w was a aby radość wasza była zupełna” (Jan 15,9-11).

Mamy cudownego Zbawiciela, który gorąco pragnie, byśmy osobiście doświadczyli pełni Jego miłości. Serce chętne do wykonywania Jego woli szeroko otwiera swe podwoje na przyjęcie Bożej miłości. Chrystus wybrał całkowite posłuszeństwo wobec swego Ojca, mimo iż krzyż i grzechy świata ciążyły nad nim ciężkim brzemieniem. Gdy zawołał do Boga: „Oddal ten kielich ode mnie”, to mimo wszystko dodał: „Wszakże nie co Ja chcę, ale co Ty” (Mar. 14,36).

Chrystusowi ogromnie zależy na tym, byśmy doznali pełni radości, płynącej ze szczerego poddania się Bogu. On również pragnie, abyśmy doświadczyli radości, płynącej z odpoczynku w sabat. Bóg chce, byśmy byli gotowi polegać na Nim we wszystkim. Jeżeli odpowiecie na Boże wołanie i rozpoczniecie święcić siódmy dzień, sobotę, wówczas Chrystusowa radość będzie w was i to radość zupełna (Jan 15,11). Wielu ludzi, święcących sobotę, zgodziłoby się z tym, co powiedział pewien człowiek: „Od momentu, kiedy zacząłem zachowywać sabat, w moim życiu pojawiło się dużo radości, w mej duszy panuje wielki pokój, a w sercu odczuwam, dającą prawdziwe zadowolenie, obecność Bożą; szczęście, płynące z posłuszeństwa Jezusowi, całkowicie zmieniło moje życie”. Czy odkryliście już może piękno sobotniego odpoczynku?

Kiedy ludzie wybierają posłuszeństwo Bogu i święcą sabat, niektórzy napotykają na trudności w pracy lub w rodzinie. I chociaż droga może wydać się niełatwa, pamiętajcie, że Jezus będzie wspierał was swoją mocą, a wasze życie chrześcijańskie wzbogaci się. On zawsze dotrzymuje swych obietnic. Jego niewidzialna osoba będzie przy was, a wasza radość będzie zupełna.

Drogi Ojcze, któryś jest w niebie: Dziękuję Tobie za to, że oddałeś swoje życie, abym mógł żyć na wieki. Dziękuję za Twoje Słowo, które prowadzi mnie w mym życiu. Dziękuję za to, że objawiłeś mi prawdę o sabacie. Pomóż, abym zawsze postępował uczciwie zarówno wobec Ciebie, jak i siebie samego. Dopomóż mi także, żebym zawsze opowiada) się po Twojej stronie. Panie, gdy nadejdą trudności, proszę o obecność i pomoc Jezusa, a także o to, bym zawsze żył ku Twojej chwale. Proszę Cię o to w cudownym imieniu Jezusa. Amen.